กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสถานที่แห่งหนึ่งชื่อวาคะคิ

ในสมัยเอโดะที่นี่แบ่งเขตได้ 4 หมู่บ้าน
โอกะเบะเรียวฮิกาชิคะวะโกะมูระ
โอกะเบะเรียวนิชิคะวะโกะมูระ
ฮะทสึอิเกะเรียว และ ทาเคโอะเรียว

ในปัจจุบันวาคะคิแบ่งออกเป็น 15 เขตที่เรียกภาษาญี่ปุ่นว่า คุ
นะกะยะมะ โกะโช นะกะโนะ ทสึเคะโบะ คะวะจิ ทสึกะมูตะ
คะวะโกะยะมะนะกะ คะมิชิคคุ ซะระชิคคุ ชิโมะมูระ ฮิยะคุโดบะรุ
คุโระอิวะ ฮะรุ ชิคคุ โมะโตะเบะยะมะนะกะ

ทุกปีจะมีการแข่งขันกีฬาของคนในหมู่บ้านวาคะคิ เวลาแข่งขันก็จะแบ่งเป็น 4 เขต คะวะจิ โกะโช คะวะโกะ โมโตเบะ

และแล้วก็มีคำชวนจากท่านทั้งหลายในหมู่บ้านมาให้เข้าร่วมงานแข่งกีฬา
“ซูซูกิซัง ลงแข่งทามะอิเระกันนะ”
“ทามะอิเระคืออะไรคะ”
“โยนลูกกลมๆ ใส่ในตระกร้า ลองเล่นดูก็จะเข้าใจละนะ”

ภาพในหัวของฉันนึกถึงกีฬาอารมณ์ประมาณเล่นตะกร้อลอดห่วงของไทย ขออธิบายเกี่ยวกับตะกร้อ(ให้คนญี่ปุ่นฟัง)นิดนึงว่า มันคือกีฬาที่ใช้ ขา แขน หัว เตะลูกตะกร้อแข็งๆ ที่สานด้วยหวาย ให้ลูกตะกร้อกลมๆ ลอยขึ้นไปเข้าห่วงถักด้วยเชือกกลมๆ ที่ชักรอกขึ้นไปแขวนไว้สูงๆ ข้างบน

แต่พอได้เจอกับลูกบอลของการแข่งโยนทามะอิเระ ก็พบว่าต่างจากที่คิดไว้เลยเพราะเป็นลูกบอลลูกเล็กๆ นุ่มนิ่มน่ารัก เมื่อได้ลองลงเล่นก็พบว่า ต้องใช้พลังทั้งร่างเข้าช่วยโยน(ให้ลูกบอลลงตะกร้าที่ผูกติดไว้ด้านบนด้ามไม้ยาวๆ) สำหรันคนไม่เก่งเรื่องกีฬาอย่างฉัน ถึงจะสนุกแต่ก็เป็นกีฬาที่ไม่ง่ายเลย โยนบอลขึ้นไป บางทีก็มีตกมาใส่หน้าบ้างใส่หัวบ้าง แม้เวลาที่เล่นจะแค่สั้นๆ แต่ก็รู้สึกเหนื่อยมาก

เคล็ดลับของการเล่นทะมะอิเระคืออะไรกันนะ ปีหน้าถ้าได้ลงแข่งอีกก็อยากจะช่วยทุกคนโยนลูกบอลให้ลงตะกร้าได้เยอะๆ

หน่อย
เกิดที่กรุงเทพฯ
ตอนนี้อาศัยอยู่กับสามีชาวญี่ปุ่นและลูกน้อยที่วาคะคิ อำเภอทาเคโอะ จังหวัดซากะ
ตอนอยู่ที่เมืองไทย เคยทำงานเกี่ยวกับงานศิลปะและสื่อสิ่งพิมพ์
ตอนนี้มาอยู่คิวชูมี ใบอนุญาติสำหรับทำงานมัคคุเทศก์ภาษาไทยสำหรับนำเที่ยวในเกาะคิวชู